| |
Aeroklub Poznański - pierwszy polski aeroklub, jest historycznym spadkobiercą organizacji lotniczych działających w Poznaniu od 1919 roku: Aeroklubu Polskiego założonego w roku 1919, Związku Lotników Polskich (lata 1922-1928), Wielkopolskiego Klubu Lotników (1928-1931), Poznańskiego Aeroklubu Akademickiego (1928-1931), Aeroklubu Poznańskiego (lata 1931-1939), oraz reaktywowanego po wojnie w roku 1945 Aeroklubu Poznańskiego.
Aeroklub Polski w Poznaniu
1919-1923
 
Powstał w dniu 30.10.1919 z inicjatywy członków redakcji pierwszego polskiego czasopisma lotniczego ,,Polska Flota Napowietrzna" wychodzącego w Poznaniu w latach 1919-1921. Pierwszym prezesem aeroklubu wybrany został prezydent miasta Poznania Jarogniew Drwęski.
W roku 1920 Aeroklub Polski przyjęty został do FAI (Federation Aeronautique Internationale) jako reprezentant Polski w tej organizacji. Z inicjatywy aeroklubu zorganizowane zostało w Poznaniu ,,Kółko Lotniczo-Modelowe" prowadzone przez Bolesława Gracjetę.
Aeroklub Polski w Poznaniu był współzałożycielem powstałego w roku 1921 w Warszawie Aeroklubu Rzeczypospolitej Polskiej. Członkowie aeroklubu brali udział w organizacji pierwszych w Polsce zawodów samolotowych pod nazwą ,,Krajowy Lot Okrężny o Puchar Ministra Spraw Wojskowych" w latach 1922 i 1923. Członkowie aeroklubu byli również założycielami poznańskiej wojewódzkiej organizacji Liga Obrony Powietrznej Państwa (LOPP) w roku 1923. Prezesi Aeroklubu Polskiego: Jarogniew Drwęski - Prezydent m. Poznania, Bogusław Dobrzycki - Prezydent Poznańskiej Dyrekcji Kolei.
Związek Lotników Polskich
1922-1928
Założony w dniu 15.09.1922, był organizacją powstałą z inicjatywy byłych pilotów wojskowych, którzy po zakończeniu działań wojennych w roku 1920, postanowili tworzyć polskie lotnictwo cywilne. Pierwszym prezesem związku wybrany został por. pil. Czesław Wawrzyniak. W czasie swojej aktywnej działalności związek zbudował w roku 1923 na lotnisku w Ławicy wytwórnię samolotów ,,Samolot" oraz zorganizował cywilną szkołę pilotów którą ukończyło w roku 1925, 55 pilotów. Związek był inicjatorem pierwszych w Polsce zawodów szybowcowych w roku 1923 w Białce k/Nowego Targu i w roku 1925 w Oksywiu k/Gdyni. Związek posiadał własny organ prasowy - czasopismo ,,Lotnik", wychodzące w Poznaniu w latach 1924-1931. Pierwszym redaktorem naczelnym pisma był red. Bolesław Ostrowski. Prezesem ZLP w latach 1922-1929 był por. pil. Czesław Wawrzyniak.
Samoloty produkowane w fabryce ,,Samolot": Hanriot H-28 z licencji francuskiej, Hanriot H-19 z licencji francuskiej, SP-1 konstrukcji inż. Tułacza oraz samoloty BM-2, BM-4, BM-5 i BM-6 konstrukcji inż.Bartla.
W cywilnej szkole pilotów szkolono na samolotach Hanriot H-28 i H-19.
Wielkopolski Klub Lotników
1928-1931
W roku 1928 Związek Lotników Polskich z powodów organizacyjnych oraz poważnych problemów finansowych ograniczył swoją działalność, zmieniając nazwę na Wielkopolski Klub Lotników. Klub prowadził działalność w ograniczonym zakresie w ramach sekcji samolotowej lecz nie odegrał większej roli w działalności lotniczej na terenie Poznania. W roku 1931 członkowie klubu utworzyli wspólnie z Aeroklubem Akademickim - Aeroklub Poznański.
Prezesem Wielkopolskiego Klubu Lotników był ppor. obs. Roman Święcicki. Klub posiadał 2 samoloty Hanriot H-28.
Poznański Aeroklub Akademicki
1928-1931
Powstał w dniu 17.10.1928 z inicjatywy studentów poznańskich wyższych uczelni: Wyższej Szkoły Handlowej i Uniwersytetu Poznańskiego. W 1929 dzięki pomocy 3-go pułku lotniczego w Poznaniu aeroklub otrzymał 2 samoloty Hanriot H-28 i rozpoczął szkolenie pilotów sportowych na lotnisku w Ławicy. Pierwszym instruktorem był sierż. Pil. Franciszek Michalak. Do końca roku wyszkolono 15 pilotów w tym dwie kobiety. Pierwszymi wyszkolonymi pilotami byli: Janusz Mościcki, Ludwik Rosiński, Czesław Matusiak, Kazimierz Góralewicz, Hanna Grzybkowska i Maria Tomaszewska.
Pierwsze sukcesy sportowe osiągnęli piloci aeroklubu w roku 1930, kiedy to uczestnicząca w III Krajowym Konkursie Awionetek załoga w składzie: Henryk Skrzypczyński i Kazimierz Góralewicz startująca na samolocie RWD-2, zajęła 1-sze miejsce w tej kategorii samolotów. W roku 1931 aeroklub posiadał 85 członków w tym 30 pilotów samolotowych oraz własny hangar na lotnisku w Ławicy.
Prezesi Poznańskiego Aeroklubu Akademickiego: mjr inż. Bolesław Wojtarowicz, Kpt. Pil. Mateusz Iżycki
Sprzęt samolotowy: 1 Albatros B-2, 1 Hanriot H-19, 3 Hanriot H-28, 1 RWD-2, 2 RWD-4
Aeroklub Poznański
1931-1939
Powstał w dniu 29.03.1931 w wyniku połączenia się dwóch organizacji: Wielkopolskiego Klubu Lotników z Poznańskim Aeroklubem Akademickim. W aeroklubie powstały sekcje: treningowa, sportowa, szkolna, techniczna i propagandowa. W roku 1931 powstała sekcja szybowcowa której założycielką była Wanda Modlibowska. W czerwcu 1931 roku załoga aeroklubu w składzie: Henryk Skrzypiński i Alfred Chrzanowski ustanowiła pierwszy w aeroklubie rekord Polski w przelocie na odległość, pokonując bez lądowania na samolocie RWD-2 trasę Bukareszt-Poznań (980 km) w czasie 9 godzin.
W czerwcu 1933 roku sekcja szybowcowa aeroklubu zorganizowała w miejscowości Bałczyna k.Ostrzeszowa pierwszy kurs dla pilotów szybowcowych. Pierwszymi wyszkolonymi pilotami Kategorii ,,A" byli: Wanda Modlibowska, Witold Głowacki i Stanisław Sobczak. Piloci samolotowi brali udział w zawodach międzynarodowych i wykonali rajd po Europie, po trasie ; Poznań-Wrocław-Wiedeń,-Monachium-Gottingen-Strasburg-Nancy-Paryż-Kolonia-Berlin-Poznań, pokonując bez awarii trasę 4.200 km.
Pilot aeroklubu Henryk Skrzypiński brał udział w składzie reprezentacji Polski w międzynarodowych zawodach samolotowych ,,Challenge-1934". W tym samym roku Wanda Modlibowska ustanowiła krajowy kobiecy rekord długotrwałości lotu szybowcem wynoszący 9 godz. 30 min. a w roku 1937 ustanowiła międzynarodowy kobiecy rekord wynoszący 24 godz. 14 min, zdobywając również pierwszą w AP srebrną odznakę szybowcową. W roku 1933 Aeroklub Poznański zorganizował po raz pierwszy zawody samolotowe pod nazwą ,,Lot Północno-Zachodniej Polski".
Czołowa pilotka szybowcowa AP Wanda Modlibowska ustanowiła w latach 1934-1938 8 rekordów Polski i 1 rekord międzynarodowy.
Prezesi Aeroklubu Poznańskiego 1931-1939: Mjr Ludwik Zeifert w latach 1931-1939, Ppłk pil. Jan Malczewski, Hr. Roger Raczyński, Ferdynand Switalski, Gen. Bryg. Edmund Knoll-Kownacki
Samoloty: Albatros B-2, Hanriot H-28, Hanriot H 19, RWD-2, RWD-5, RWD-4, RWD-8, RWD-10, RWD-13
Szybowce: CWJ, Wrona, Komar, SG-3, WWS, Delfin
W czasie wojny cały sprzęt i majątek aeroklubu został zniszczony.
Udział członków Aeroklubu Poznańskiego w drugiej wojnie światowej
1939-1945
Z chwilą rozpoczęcia działań wojennych wielu spośród członków Aeroklubu Poznańskiego znajdowało się już w jednostkach lotniczych. W walkach powietrznych w kampanii wrześniowej brali udział: kpt. pil. Mieczysław Mumler, por. pil. Włodzimierz Gedymiu, ppor. pil. Janusz Mościcki, ppor. pil. Kazimierz Rapp, ppor. pil. Zbigniew Kapuściński i inni.
Po zakończeniu walk w kraju część pilotów przedostała się do Francji i Anglii gdzie podjęła dalszą walkę w jednostkach lotniczych R.A.F. w dywizjonach Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Byli wśród nich:
ppłk. Pil. Mieczysław Mumler - pierwszy dowódca 302 poznańskiego dywizjonu
kpt. pil. Władysław Kamiński - dowódca eskadry w 302 poznańskim dywizjonie
ppor. pil. Witold Głowacki - walczył w 605 brytyjskim dywizjonie
por. pil. Józef Czachowski - walczył w 315 polskim dywizjonie
kpt. pil. Bernard Buchwald - walczył w 316 polskim dywizjonie
chor. Pil. Marcin Machowiak - walczył w 303 i 306 polskim dywizjonie oraz brał udział w walkach w Afryce Północnej w polskim zespole pn. ,,Cyrk Skalskiego"
por. pil. Bronisław Wydrowski - walczył w 234 brytyjskim dywizjonie
por. pil. Oswald Sęp-Szarzyński - latał w 306 i 318 polskim dywizjonie.
Część pilotów, którzy pozostali w kraju wzięła udział w walce z okupantem w szeregach Armii Krajowej. Między innymi: Ppor. pil. Janusz Mościcki, por. pil. Włodzimierz Gedymiu, ppor. pil. Wanda Modlibowska i ppor. pil. Ewa Korczyńska, które brały udział w Powstaniu Warszawskim. Wielu z nich zostało odznaczonych najwyższymi odznaczeniami polskimi i brytyjskimi. W kampanii wrześniowej walczyła również ppor. Janina Lewandowska (córka gen. Dowbór-Muśnickiego), która po dostaniu się do niewoli rosyjskiej - zginęła w Katyniu.
Aeroklub Poznański
1945-1949
W drugiej połowie 1945 roku reaktywowano działalność Aeroklubu Poznańskiego. Na pierwszym zebraniu przedwojennych członków aeroklubu wybrany został zarząd, którego prezesem został inż. Mieczysław Stodolski. W skład zarządu weszli: Ewa Korczyńska, Marian Duszyński, Witold Sowiński, Zbigniew Laszkiewicz i inni. Na zebraniu podjęto uchwałę o reaktywowaniu działalności aeroklubu oraz ustalono plan przygotowań do szkolenia. Od początku swojej działalności aeroklub nie posiadał własnego sprzętu, lecz korzystał ze sprzętu ośrodka szkoleniowego na lotnisku w Kobylnicy, który był zorganizowany przez Ministerstwo Komunikacji.
Ośrodek posiadał w roku 1945 następujący sprzęt: Szybowce SG-38, Grunau-Baby II, Kranich i Olimpia. Samoloty: Po-2, Fi-156 Storch, Bucker 131 Jungmann, Focke-Wulf FW 44 Stieglitz oraz Klemm 35 B. Kierownikiem ośrodka był Jan Czarnecki a instruktorami Bolesław Gallus, Benedykt Jankowski, Stefan Moraś, Mieczysław Orłowski, Wanda Modlibowska, Irena Kępówna i Franciszek Michalak.
Pierwszy kurs dla pilotów szybowcowych zorganizowany został w lipcu w szkole szybowcowej w Rzadkowie a następny na lotnisku w Kobylnicy. Pierwszymi pilotami szybowcowymi wyszkolonymi w aeroklubie w roku 1945 byli ; Stefan Dembski, Aleksander Kirchner, Władysław Szczerkowski, Janusz Łukaszewicz, Paweł Wieczorek, Andrzej Moldenchawer, Jerzy Politycki i inni.
W pierwszym roku działalności kadra ośrodka oraz piloci aeroklubu zorganizowali: Szkołę szybowcową w Rzadkowie k.Chodzieży, ośrodek ćwiczebny w Kobylnicy, modelarnię lotniczą w Poznaniu pod kierownictwem Jana Burego, ośrodek ćwiczebny w Mosinie k.Poznania, warsztaty lotnicze w Poznaniu oraz magazyn sprzętu w Gądkach k.Poznania. Odnaleziono w rejonie Czarnkowa polskie przedwojenne samoloty P-11c oraz PWS-26 (które znajdują się obecnie w Muzeum Lotnictwa w Krakowie).
W dniu 16 czerwca 1946 roku wykonany został pierwszy po wojnie przelot szybowcowy z lotniska Kobylnica o długości 145 km. Czas przelotu 5 godz. 35 min. Przelot wykonał pilot Stefan Dembski na szybowcu ?uraw (Kranich). W następnym roku pilot wykonał przelot z Kobylnicy do Gdańska (250 km) a Mieczysław Orłowski z Kobylnicy do Warszawy (285 km) lądując na Okęciu. W dniu 15 lipca 1947 roku instr. pil. Alojzy Potocki zdobył pierwszą po wojnie a drugą w historii Aeroklubu Poznańskiego srebrną odznakę szybowcową a tym samym roku piloci szybowcowi AP: Benedykt Jankowski, Stefan Dembski, Edmund Adamski i Mieczysław Orłowski powołani zostali w skład pierwszej szybowcowej kadry narodowej.
W dniu 6 kwietnia 1948 roku, instr. pil. Edward Adamski ustanowił pierwszy po wojnie krajowy rekord długotrwałości lotu na szybowcu wynoszący 11 godz. 54 min. Lot wykonany został na szybowcu ?uraw. Dobre wyniki sportowe osiągnęli w latach 1945-1950 poznańscy modelarze, Jan Bury i Bolesław Degler którzy startując na międzynarodowych w Belgii w roku 1947 w składzie reprezentacji Polski, zajęli 3-cie miejsce zespołowo, Jan Bury i Teodor Karaban ustanowili pierwsze po wojnie rekordy Polski w modelarstwie. W roku 1948 zbudowane zostały przez poznańskich modelarzy po raz pierwszy w Polsce modele samolotów z silnikami odrzutowymi a zbudowany przez Teodora Karabana model osiągnął prędkość 147 km/godz. Ustanawiając rekord Polski. W roku 1949 Aeroklub Rzeczypospolitej Polskiej oceniając działalność aeroklubów w Polsce przyznał Aeroklubowi Poznańskiemu 2-gie miejsce w kraju. Pod koniec 1949 roku na polecenie władz państwowych przeprowadzona została polityczna weryfikacja członków aeroklubu. Wielu zasłużonym pilotom odebrano licencje sportowe i zabroniono wstępu na lotniska uznając ich za ,,element obcy klasowo".
Poznański Aeroklub Ligi Lotniczej
1950-1953
W roku 1950 nastąpiła reorganizacja lotnictwa sportowego. Działająca w Polsce od 1946 roku organizacja Liga Lotnicza, przejęła pod swoje kierownictwo wszystkie aerokluby w kraju. W dniu 5 lutego 1950 roku utworzony został Poznański Aeroklub Ligi Lotniczej i na zebraniu członków aeroklubu wybrany został zarząd którego prezesem został inż. Stanisław Pawlicki. Na kierownika aeroklubu wyznaczony został przez P.Z.P.R. Jerzy Szymański. Kierownikiem wyszkolenia został instr. pil. Tadeusz Szymański a na stanowiska instruktorów wyznaczeni zostali: Alojzy Patocki, Aleksander Wojtasiak, Mieczysław Orłowski i Józef Niewiedział. W aeroklubie rozpoczęły działalność sekcje; samolotowa (kierowana przez Alojzego Patockiego) oraz szybowcowa (kierowana przez Edwarda Adamskiego). Sport modelarski działał w organizacji Liga Lotnicza poza strukturami organizacyjnymi aeroklubu, posiadając swój ośrodek modelarski przy ul. Marcelińskiej kierowany przez Jana Burego.
Już w dniu 23 marca 1950 roku wykonane zostały pierwsze przeloty szybowcowe z lotniska Kobylnica. Pil. Tadeusz Pawlikowski wykonał przelot długości 110 km a Radosław Lisowski na odległość 141 km. Również w marcu wykonano kilka przelotów w tym jeden do Częstochowy. W połowie roku 1950 Aeroklub Poznański otrzymał do eksploatacji pierwsze szybowce polskiej konstrukcji ,,Mucha-ter" oraz pierwszy samolot polskiej konstrukcji ?ak-3.
W szkoleniu lotniczym wprowadzone zostały jednolite programy szkolenia oraz przepisy wykonywania lotów. Również w roku 1950 pilot szybowcowy Mieczysław Czempiński zdobył pierwszą w historii aeroklubu złotą odznakę szybowcową.
Na walnym zebraniu członków aeroklubu w dniu 18 marca 1951 roku podjęto uchwałę o utworzeniu sekcji spadochronowej, której kierownictwo powierzono instr. Zbigniewowi Turowskiemu. Pierwszymi członkami sekcji byli: Zdzisław Reguła, Leon Bodych, Tadeusz Kaczmarek, Jerzy Henel i Ireneusz Swinarski. Z inicjatywy dyrektora Zarządu Wojewódzkiego Ligi Lotniczej kpt. nawig. Henryka Wapniarskiego zbudowana została w parku na Sołaczu - wież spadochronowa. W dniu 19 kwietnia 1952 roku instr. Zbigniew Turowski wykonał pierwszy skok spadochronowy na lotnisku w Kobylnicy z samolotu Po-2 rozpoczynając działalność sekcji spadochronowej. W tym samym roku członkowie sekcji spadochronowej zdobyli pierwsze odznaki spadochronowe - Zbigniew Turowski srebrną a Eugeniusz Wątroba - brązową, oraz brali udział w I Krajowych Zawodach Spadochronowych. Aeroklub reprezentowali Zbigniew Turowski i Zdzisław Reguła. W tym samym roku Zbigniew Turowski zdobył pierwszą w historii aeroklubu złotą odznakę spadochronową, a w roku 1953 wykonano na lotnisku w Kobylnicy pierwsze nocne skoki spadochronowe, Sekcja liczyła wówczas 50 członków. Bardzo dobre wyniki sportowe osiągnęli w roku 1951 piloci szybowcowi, którzy zdobyli 16 srebrnych odznak szybowcowych oraz dwa diamenty do złotych odznak (za przewyższenie ponad 5000 m oraz przelot docelowy 300 km). Przeleciano 4100 km, wylatano 1107 godz. Na szybowcach wykonując 2316 startów. Jednym z ciekawszych osiągnięć w sporcie szybowcowym było uzyskanie w roku 1953 nad lotniskiem w Kobylnicy trzech przewyższeń ponad 3000 m, które wykonano w chmurach burzowych na szybowcach Mucha. W dniach od 1-15 czerwca 1952 roku Aeroklub Poznański Ligi Lotniczej był organizatorem IX Krajowych Zawodów Szybowcowych na lotnisku w Kobylnicy. Kierownikiem sportowym zawodów był instr. pil. Tadeusz Góra. W czasie zawodów zdobyto: 9 diamentów do złotych odznak szybowcowych, ustanowiono kobiecy rekord Polski oraz 8 warunków do złotych odznak szybowcowych za przelot ponad 300 km.
Zarząd Główny Ligi Lotniczej oceniając działalność aeroklubów w Polsce w roku 1952 przyznał Aeroklubowi Poznańskiemu pierwsze miejsce wśród aeroklubów w kraju. Aeroklub otrzymał w tym roku również do eksploatacji 3 samoloty Zlin-26, samoloty Piper Cub i Zuch-2. Prezesi Aeroklubu Poznańskiego Ligi Lotniczej w latach 1950-1953 - inż. Stanisław Pawlicki, Mieczysław Czempiński.
Sprzęt aeroklubu: szybowce - ?uraw, SG-38, Jeżyk, Olimpia, Mucha, Komar, Salamandra. Razem 26 szybowców. Samoloty Po-2, ?ak-3, Fi-156 Storch, Zlin-26, Zuch-2, Piper-Cub, - Razem 12 samolotów.
Rok 1953 był ostatnim rokiem działalności Aeroklubu Poznańskiego w ramach organizacji Liga Lotnicza.
Aeroklub Poznański Ligi Przyjaciół ?ołnierza
1954-1956
W połowie 1953 roku w wyniku kolejnej reorganizacji lotnictwa sportowego zlikwidowana została organizacja ,,Liga Lotnicza" i odtąd cała działalność lotnicza w Polsce miała być prowadzona przez paramilitarną organizację ,,Liga Przyjaciół ?ołnierza" (L.P.?.), której celem było przygotowanie młodzieży do służby wojskowej, pracy w lotnictwie cywilnym oraz uprawianie sportów lotniczych. Rozwiązany został społeczny zarząd aeroklubu a cała działalność aeroklubu podlegała Zarządowi Wojewódzkiemu L.P.?. Podstawowym zadaniem każdego lokalnego areoklubu była realizacja rocznych planów wyszkoleniowych wyznaczonych przez zarząd główny organizacji L.P.?. W roku 1953 powiększona została kadra etatowa aeroklubu, kierownikiem aeroklubu został instr. pil. Alojzy Patocki, szefem wyszkolenia por. pil. Janusz Łukaszewicz a szefem technicznym Aleksander Szafrański. Kadra wyszkoleniowa składała się z 11 instruktorów i 8 mechaników. Aeroklub posiadał 15 samolotów oraz 16 szybowców. Głównym zadaniem aeroklubu było masowe szkolenie szybowcowe, samolotowe i spadochronowe oraz prowadzenie treningu we wszystkich specjalnościach lotniczych.
W działalności spadochronowej w latach 1954-1956 wyszkolono 140 spadochroniarzy oraz zanotowano pierwsze sukcesy sportowe. Zbigniew Turowski ustanowił pierwszy w aeroklubie rekord Polski wysokości skoku z natychmiastowym otwarciem spadochronu z wysokości 4.350 m. Skok wykonano z samolotu Po-2. Wykonano również skoki z małych wysokości 120 i 140 m na spadochronach desantowych. Ustanowiono również pierwszy kobiecy rekord Polski przez Aleksandrę Wojtkowiak, która startując w III Spadochronowych Mistrzostwach Polski zajęła 3-cie miejsce w klasyfikacji kobiet, wchodząc tym samym do spadochronowej kadry narodowej.
Dobre wyniki osiągnęła również sekcja szybowcowa. W latach 1954-1956 wyszkolono 62 pilotów szybowcowych, zdobyto 28 srebrnych odznak szybowcowych, przeleciano ponad 36.000 km naszybowcowych oraz ustanowiono 2 rekordy Polski. Do najcenniejszych osiągnieć należy zaliczyć zdobycie przez Rajmunda Jakóba w roku 1954 pierwszej w historii aeroklubu złotej odznaki szybowcowej z 3 diamentami oraz ustanowienie przez Ludwika Miśka rekordu Polski w przelocie docelowym na szybowcu wynikiem 552,3 km oraz jego zwycięstwo w całorocznych krajowych zawodach szybowcowych.
Bardzo intensywne szkolenie prowadziła w latach 1954-1956 sekcja samolotowa szkoląc pilotów dla potrzeb lotnictwa wojskowego i cywilnego. W tym czasie wyszkolono 78 pilotów samolotowych III klasy z których 23 przyjęto do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie.
W roku 1956 rozpoczęto po raz pierwszy w aeroklubie szkolenie pilotów samolotowych w lotach nocnych, oraz naukę holu szybowców w nocy i nocne skoki spadochronowe. Godnym uwagi jest fakt wykonania w aeroklubie w roku 1956 po raz pierwszy w Polsce holu 4 szybowców Mucha za samolotem Jak-12. Za osiągnięte w roku 1956 przez aeroklub wyniki wyszkoleniowe Aeroklub Poznański został sklasyfikowany na 3-cim miejscu w Polsce.
Dzięki przemianom politycznym 1956 roku i "odwilży październikowej" w dniu 9 grudnia 1956 roku odbyło się otwarte plenarne zebranie członków Aeroklubu Poznańskiego na którym podjęto uchwałę o utworzeniu Aeroklubu Poznańskiego z władzami społecznymi oraz wybrano delegatów na Walny Zjazd Założycielski Aeroklubu Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie L.P.?. uległo przekształceniu w nową organizację - Ligę Obrony Kraju.
Sprzęt aeroklubu w latach 1954-1956:
Samoloty: CSS-13, Junak-2, Junak-3, Zlin 26, Zuch-2
Szybowce: ABC, Czapla, Salamandra, Mucha 100, Jaskółka, Bocian, Jastrząb
Aeroklub Poznański Aeroklubem Regionalnym Aeroklubu PRL
1957-1989
Z dniem 1 stycznia 1957 roku lotnictwo sportowe rozpoczęło działalność w ramach Aeroklubu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, samodzielnej organizacji sportu lotniczego, do której afiliowane zostały wszystkie w Polsce aerokluby regionalne.
27 stycznia 1957 roku odbyło się plenarne zebranie członków aeroklubu na którym wybrane zostały władze Aeroklubu Poznańskiego. Prezesem aeroklubu został mgr inż. Zbyszko Strzyż, a kierownikiem aeroklubu Jan Czarnecki. Aeroklub przejął cały sprzęt lotniczy (12 samolotów i 13 szybowców) kadrę wyszkoleniową (10 instruktorów i 8 mechaników). W roku 1957 powstała w aeroklubie sekcja balonowa, która w krótkim czasie stała się wiodącą sekcją w Polsce oraz organizatorem pierwszych po wojnie w kraju zawodów balonowych. W 1958 roku zorganizowany został w ramach aeroklubu Klub Seniorów Lotnictwa skupiający w swoich szeregach lotników pamiętających pierwsze lata powstawania lotnictwa sportowego w Poznaniu. Inicjatorem powstania klubu był Jan Czarnecki.
Pierwsze lata działalności aeroklubu w nowej strukturze organizacyjnej charakteryzowały się bardzo intensywną działalnością organizacyjną, wyszkoleniową i sportową. Powstały filie aeroklubu w Gnieźnie i Pile, na szeroką skalę prowadzone było szkolenie szybowcowe w ramach Lotniczego Przysposobienia Wojskowego, piloci szybowcowi, balonowi skoczkowie spadochronowi i modelarze (modelarstwo weszło w struktury aeroklubu) ustanowili szereg rekordów krajowych i międzynarodowych. Aeroklub był w tym czasie organizatorem szeregu imprez lotniczych, zawodów i pokazów, co dawało mu czołową pozycję wśród aeroklubów w Polsce. W dniu 14 lutego 1969 roku odbyła się w Poznaniu centralna ogólnopolska akademia z okazji 50-tej rocznicy działalności lotnictwa sportowego i powstania pierwszego w Polsce aeroklubu. Rok 1970 zamknął 25-letnią powojenną działalność Aeroklubu Poznańskiego w której wyszkolono setki pilotów szybowcowych i samolotowych, ponad tysiąc skoczków spadochronowych i kilka tysięcy modelarzy. Wśród nich znajdowało się wielu posiadających tytuły mistrzów świata i mistrzów kraju. W roku 1976 utworzona została w aeroklubie kolejna sekcja - sekcja lotniowa, której inicjatorem był mgr Lech Molewski a działalność jej opierała się całkowicie na działalności społecznej członków.
Dzięki pomocy jakiej udzieliły aeroklubowi władze wojewódzkie, jednostki wojskowe oraz szereg przedsiębiorstw udało się utrzymać aeroklubowi w latach 1970-1980 aktywną działalność i dobrą organizację szkolenie dzięki zaangażowaniu się wielu społecznych działaczy. Zorganizowane zostały nowe modelarnie, otrzymano fundusz na zakup szybowców oraz otrzymano 2 samoloty z wojsk lotniczych, które wspierały działalność aeroklubu udzielając wszechstronnej pomocy technicznej. Członkowie aeroklubu brali udział w zawodach krajowych i międzynarodowych uzyskując czołowe lokaty.
Druga połowa lat 80-tych to początek problemów finansowych aeroklubu. Zmniejszające się z roku na rok dotacje władz centralnych spowodowały wyraźny regres w działalności. Brak funduszy na remonty sprzętu, zmniejszenie się kadry wyszkoleniowej poważnie wpłynęły na aktywność sekcji. Szereg ograniczeń w wykonywaniu lotów szybowcowych i balonowych oraz zakaz wykonywania lotów na lotniach na lotniskach aeroklubowych, poważnie zniechęcały do uprawiania sportu lotniczego. Pomimo tych trudnych warunków członkowie aeroklubu utrzymywali czołową pozycję wśród krajowych aeroklubów. Szczególnie znaczące były w tym okresie osiągnięcia pilotów balonowych i modelarzy na arenie międzynarodowej.
Zwycięstwo pilotów balonowych Aeroklubu Poznańskiego w prestiżowych zawodach balonowych o puchar Gordon-Benetta w roku 1983 i czołowe miejsca w latach następnych, utrwaliły pozycję polskiego sportu balonowego na arenie międzynarodowej.
Lata 1980-1989 to okres dalszych ograniczeń w działalności aeroklubu z powodu braku środków finansowych na jego statutową działalność. Zmniejszyła się wyraźnie ilość szkolnej młodzieży szczególnie w sporcie szybowcowym i poważnie ograniczono trening pilotów samolotowych. Skoczków spadochronowych z uwagi na braki w zapasach paliwa i ograniczone możliwości remontu sprzętu. Dotacje centralne pokrywały zaledwie 10-15% kosztów działalności aeroklubu, co spowodowało konieczność podniesienia wysokości składek członkowskich i partycypowanie w kosztach szkolenia przez członków sekcji. Ograniczono do minimum stan kadry etatowej aeroklubu opierając się na pomocy ze strony członków sekcji.
Pomimo tak drastycznych ograniczeń aeroklub prowadził nadal swoją działalność uzyskując szereg dobrych wyników wyszkoleniowych organizując zawody wewnątrz klubowe i krajowe. Sekcją która poważnie zasilała skromne fundusze aeroklubu , była sekcja balonowa organizująca szereg dochodowych imprez. Do samodzielnego działania zmuszone zostały również sekcje lotniowa i modelarska.
Aeroklub Poznański Aeroklubem Regionalnym Aeroklubu Polskiego
1990-
W roku 1990 XIV Nadzwyczajny Zjazd Krajowy Aeroklubu dokonał zmiany nazwy centralnych władz lotnictwa sportowego z Aeroklubu PRL na Aeroklub Polski. Uchwalony został nowy statut, który przyznał aeroklubowi regionalnemu prawo do posiadania osobowości prawnej. Zmianom uległo również finansowanie działalności aeroklubów i ich samodzielność organizacyjna upoważniająca do prowadzenia działalności gospodarczej w nowych warunkach ekonomicznych. W dniu 24.11.1991 roku na walnym zgromadzeniu członków aeroklubu wybrany został zarząd aeroklubu, którego prezesem został wybrany mgr inż. Jerzy Domicz. Pod jego kierownictwem dokonano w aeroklubie szeregu zmian organizacyjnych dostosowując jego działalność do nowych warunków, uregulowano status prawny lotniska Kobylnica, którego aeroklub został właścicielem. Utworzono Fundację Sportów Lotniczych Aeroklubu Poznańskiego, która wspierała działalność statutową przekazując aeroklubowi 3 samoloty.
Przeprowadzono modernizację i remont obiektów lotniskowych wyrównując wieloletnie zaległości. Przystosowano obiekty do zorganizowania w roku 1994 Motolotniowych Mistrzostw Świata, które przeprowadzone zostały na wysokim poziomie organizacyjnym, za co Aeroklub Poznański otrzymał dyplom międzynarodowej organizacji F.A.I..W roku 1994 Aeroklub Poznański obchodził 75-lecie swojego istnienia i działalności lotniczej kilku pokoleń członków naszego aeroklubu stanowiąc nieodłączną część wysokiej pozycji polskiego sportu lotniczego w kraju i za granicą. Sport lotniczy w Poznaniu zajmował przez wiele lat czołową pozycję w kraju. Wiele inicjatyw organizacyjnych miało swój początek w Poznaniu dzięki istnieniu w naszym lotniczym środowisku ludzi gotowych poświęcić się bez reszty działalności dla lotnictwa sportowego. Wielu wspaniałych ludzi odeszło już od aktywnej działalności sportowej, ale jeszcze wielu działa w Poznańskim Klubie Seniorów Lotnictwa, będąc świadectwem bogatej tradycji naszego aeroklubu.
Opracował Janusz Łukaszewicz
* * *
Gdy w niebo Ojczyzny wylecieć był czas
Myśl pierwsza w marzeniach, spełniła się w nas
I z wolnej Ławicy nad Poznań wiatr świeży
Niósl skrzydła nad Ratusz, Katedry dwie wieże.
Szumiały nam śmigła sopranem wolności
Że nastał czas lotów w słonecznej radości
Bez chmur i cieni i grzmotów z nieba;
Nam starczy słońce i słońca nam trzeba.
Zieleni trójkącik co w Piastów Szlak wrósł
Dziś pełen błękitu, pod niebo nas wzniósł
I nic to, że lotnisk na świecie jest sto
Bo nie masz drugiego, milszego niż to.
Z dotykiem obłoków, w przestrzeni, w zachwycie
Lat przeszło tyle, lecz trwa ciągle życie
I ciągle biel skrzydeł zachwyca jak kwiat
Twe serce i duszę i niebo i świat.
Trójkącik zieleni co w Piastów Szlak wrósł
Domem dziś naszym , pod niebo nas wzniósł
I nawet gdy czasem nieznane zachwyca,
To wciąż tu powracasz gdzie....Kobylnica.
(autor anonimowy)
* * *
|
|
